چگونه اهداف سال نو را عملی کنیم؟

چگونه اهداف سال نو را عملی کنیم؟

وب‌سایت فرادید: آیا برای سال جدید اهداف جدید تعیین کرده‌اید؟ مراقب باشید: بیش از نیمی از آن‌ها میسر نمی‌شوند. اما امسال می‌تواند متفاوت باشد. در اینجا به نحوه تعیین اهداف درست برای بهبود زندگی‌تان می‌پردازیم و برنامه‌ای برای رسیدن به آن‌ها ارائه می‌دهیم.

انتخاب اهداف درست

اگر اهدافتان قابل‌اجرا و دستیابی باشند، بیشترین شانسِ موفقیت را خواهید داشت.



به گفته شرکت مدیریت زمان FranklinCovey، یک‌سوم اهداف سال جدید حتی تا پایان ماه اول سال هم دوان نمی‌آورند. این اهداف شکست می‌خورند، زیرا از ابتدا درست نیستند. سه دلیل اصلی اشتباه بودن اهداف از این قرارند:

• این هدف بر اساس نظر شخصی دیگر یا جامعه اتخاذ شده
• خیلی مبهم است
• برنامه‌ای معقول برای دستیابی به آن ندارید

اهدافتان باید هوشمندانه باشند. هوشمندانه به معنای مشخص، قابل ارزیابی، قابل‌دستیابی، مرتبط و دارای محدودیت زمانی است.

مشخص: هدف شما باید کاملاً روشن باشد. تعیین یک هدف مشخص خیلی مهم است و نباید به‌طور مبهم مثلاً بگوییم "می‌خواهم وزن کم کنم. " باید مشخص کنید: چقدر وزن در چه مدتی باید کم شود. مثلاً پنج کیلو در عرض دو ماه. این نوع هدف‌گذاری مؤثرتر است.

قابل ارزیابی: اگر هدفتان کاهش وزن باشد، ارزیابی‎اش آسان است. اما اگر به‌عنوان‌مثال تصمیم دارید جویدن ناخن‌ها را متوقف کنید، بهتر است هرروز از ناخن‌هایتان عکس بگیرید تا پیشرفتتان قابل ارزیابی باشد. ثبت پیشرفت در یک دفترچه یا موبایل می‌تواند به پیشرفتتان کمک کند.

قابل‌دستیابی: این بدان معنا نیست که نباید اهداف بزرگ داشته باشید. اما برداشتن گام بزرگ و سریع ممکن است شمارا ناامید کند و دیگر جوانب زندگی‌تان را تحت تأثیر قرار دهد. مثلاً اگر سی سال دارید و تصمیم بگیرید برای بازنشستگی در سی‌وپنج‌سالگی پول پس‌انداز کنید، هدفی معقول و قابل‌دسترسی نیست. اما اگر تصمیم بگیرید ماهی صد دلار پس‌انداز کنید، کاملاً قابل انجام است و می‌توانید این مبلغ را به‌مرور زمان افزایش دهید.

مرتبط: آیا این هدف واقعاً برای شما مهم است و دلایل خوبی برای آن دارید؟ اگر آن را از سر تنفر یا افسوس یا شور و تعصب لحظه‌ای انجام دهید، زیاد دوام نخواهد داشت. اما اگر پروسه‌ای ایجاد کنید که در آن متمرکز فکر کنید و ساختار زندگی‌تان را تغییر دهید، شانس بیشتری در مبارزه خواهید داشت.

دارای محدودیت زمانی: زمان‌بندی دستیابی به هدف نیز باید واقع‌بینانه باشد. یعنی باید به خود زمان دهید که این هدف را در کنارِ تعداد زیادی از اهداف کوچک‌تر دنبال کنید. بر روی موفقیت‌های کوچک تمرکز کنید تا پیشرفت متداوم داشته باشید. اگر از این طریق یک عادت ایجاد کنید، درواقع برای تنها چند ماه برنامه‌ریزی نکرده‌اید، برای یک دهه برنامه‌ریزی کرده‌اید.

برنامه‌ریزی کنید

هدف نهایی خودبه‌خود میسر نمی‌شود. در اینجا پنج راه برای دستیابی به هدف پیشنهادشده است.



زندگی شما یک‌باره تغییر نمی‌کند، به همین دلیل باید برای کار‌ها و همچنین موانعی که سر راهتان سبز می‌شوند، برنامه داشته باشید. اگر می‌خواهید یک عادت جدید در زندگی‌تان ایجاد کنید، بهتر است آن را به سه قسمت تقسیم کنید: دلیل، روال، منفعت. مثلاً:

عادت بد: زیاد توییتر را چک می‌کنم.

دلیل: احساس تنهایی می‌کنم.

روال: دائم توییتر را چک می‌کنم.

منفعت: احساس می‌کنم با دیگران در ارتباطم.

شیوه تغییرِ عادت: به‌جای چک کردن توییتر، بروید و با یک همکار صحبت کنید.

عادت‌های بد و دشمنِ سلامت چه؟

عادت بد: سیگار می‌کشم.

دلیل: احساس خستگی می‌کنم.

روال: همیشه سیگار می‌کشم.

منفعت: انرژی می‌گیرم.

روش تغییر عادت: محرک دیگری مانند قهوه را جایگزین سیگار کنید؛ و اگر عادت بد در تمام روز شما را تحت تأثیر قرار دهد چه باید کرد؟

عادت بد: شب‌ها به‌اندازه کافی نمی‌خوابم.

دلیل: احساس می‌کنم به وقت بیشتری برای خودم نیاز دارم.

روال: شب‌ها بیدار می‌مانم و تلویزیون می‌بینم.

منفعت: سرگرم می‌شوم.

روش تغییر عادت: به‌جای بیدار ماندن و تماشای تلویزیون، هرروز چند ساعت را فقط به خودتان اختصاص دهید؛ حتی اگر مجبور شوید از همسر و فرزندانتان کمک گرفته یا چند ساعت از کار مرخصی بگیرید.

شخصی‌سازی کنید

واضح است که دلیل و روال یک عادت بد مانند سیگار کشیدن در هر فرد متفاوت است. اما باید اندکی فکر کرده و دلیل واقعی و شخصیِ خودتان برای تغییر این عادت را پیدا کنید.

هم دلیل و هم روال باید ساده و واضح باشند. بیایید یک مثال را دقیق و عمیق بررسی کنیم. دلیل برای دویدن می‌تواند تنها پوشیدن لباس‌های ورزشی باشد، حتی اگر بعدش ورزش نکنید. اغلب زمانی که محققان بر روی افرادی که هرگز ورزش نکردند کار می‌کنند، برنامه هفته اول این است: تنها لباس ورزشی به تن کنید. حتی لازم نیست از خانه بیرون بروید. سپس اولین گام را به روال جدید بیفزایید: لباس‌های ورزشی را بپوشید در اطراف خانه قدم بزنید. باید فضایی ایجاد کنید که در آن پیشرفت‌های بسیار کوچک تضمین گر پیروزی‌های بزرگ می‌شوند؛ و در آخر منفعت به‌دست‌آمده باید یک پاداش واقعی باشد تا روال را تقویت کند و برای ادامه راه به شما انگیزه بدهد؛ درغیراینصورت مغز به رفتار جدید عادت نمی‌کند.

مثل اگر صبح زود بیدار شوید، سریع دوش بگیرید و سراسیمه به محل کار بروید، احتمالاً سرتاپا خیسِ عرق به میز کارتان می‌رسید؛ بنابراین درواقع دارید خود را برای دویدن تنبیه می‌کنید. مغز این احساس منفی را به یاد می‌سپارد و در برابر فعالیت‌های مشابه مقاومت می‌کند. دلیل شکستِ هدف شما لزوماً عدم موفقیت شما نبوده، بلکه به این دلیل بوده که سعی داشتید آن را در زمانی اشتباه انجام دهید که در پایان به‌جای رسیدن به پاداش و منفعت، مجازات در پی داشته است. پاداش دویدن می‌تواند یک حمام داغ و طولانی، یک تکه شکلات یا حس غرور باشد. این انگیزه‌های مثبت را می‌توانید با یادداشت موفقیت‌ها در یک دفترچه کوچک تقویت کنید.

برنامه شما همزمان باید توانایی رویارویی به موانع اجتناب‌ناپذیر را داشته باشد. شما راه زیادی پیش رو دارید و باید انتظار لغزش‌ها را داشته باشید. خود را سرزنش نکنید. به‌جای خطاها، به قدمی مثبتی که برای خود برمی‌دارید تمرکز کنید.

جهش از موانع

هیچ‌کس کامل نیست، حرکت شما به‌سوی هدفتان نیز بی‌نقص و کامل نخواهد بود. اما می‌توانید به مسیر ادامه دهید.



بهترین راه مقابله با مشکلاتی که بر سر راه سبز می‌شوند چیست؟ ابتدا به خاطر داشته باشید که هرچقدر هم که برنامه‌ریزی‌تان خوب باشد، تغییر کردن دشوار است. شما با بخشی از وجود خودتان طرف هستید که هرگز تغییر نخواهد کرد. همیشه شمارا به راه‌های ناسالم می‌کشاند و تحت‌فشار قرار می‌دهد؛ بنابراین باید برای مقابله آرام و گام‌به‌گام قدم بردارید؛ بنابراین قبل از پدیدار شدن موانع، برنامه‌ای برای پریدن از روی آن‌ها داشته باشید. به چند مشکلات رایج در راه رسیدن به هدف می‌پردازیم:

خیلی سخت است و راه درازی در پیش دارم. اگر تصور کنیم پیشرفتمان مطلوب نیست، ناامید خواهیم شد. روانشناسان پیشنهاد می‌کنند بر موفقیت‌های کوچک، پیشرفتی که حاصل‌شده و مسیری که در پیش است تمرکز کنیم. مثلاً اگر قصد داشته باشید پنج مایل بدوید، کدام‌یک از افکار زیر شما را به ادامه مسیر تشویق می‌کند؟

• یک مایل را طی کردم و اگر ادامه دهم خیلی زود به دو مایل می‌رسم
• من یک مایل دویدم و هنوز چهار مایل باقی‌مانده

طبق این نظریه اگر در ابتدای مسیرتان هستید، به‌جای نگاه کردن به عدد بزرگ‌تری که پیش رو دارید به دستاوردی که کسب کردید نگاه کنید.

سعی دارم مثبت اندیش باشم، اما فایده ندارد. اندیشه مثبت به‌تن‌هایی کافی نیست. در حقیقت گاهی ممکن است شمارا از پیشرفت باز دارد. یک تحقیق نشان داد که هرچه افراد بیشتر درباره موفقیت‌های آینده خیال‌پردازی کنند، در رسیدن به موفقیت واقعی تلاش کمتری می‌کنند. زیرا آن‌ها از قبل حس شیرین و مثبت موفقیت را در ذهنشان تجربه کرده‌اند، درنتیجه آرام و ریلکس رفتار می‌کنند.

روش بهتر از تفکر مثبت؟ مثبت، اما واقع‌بین باشید. هدف یا آرزوی مثبت خود را تصور کنید، اما چشم‌ها را باز کنید و به موانعی که در راه است نگاه کنید. این روش را “Woop” می‌نامند: آرزو (Wish)، نتیجه (Outcome)، موانع (Obstacle)، برنامه (Plan).

آرزو: چه می‌خواهید؟

نتیجه: نتیجه ایدئال چیست؟ وقتی به هدف برسید زندگی‌تان چگونه خواهد بود؟

موانع: خودتان را می‌شناسید. چه چیز‌هایی سبب توقف شنا می‌شوند؟ در گذشته چه چیزی شمارا از مسیر منحرف کرده است؟

برنامه: چگونه آن‌ها را پشت سر بگذاریم؟

نمی‌توانم تداوم کار را حفظ کنم. شاید کاری که قصد دارید به‌صورت روزمره انجام دهید از انعطاف‌پذیری کافی برخوردار نیست.

در مطالعه‌ای که در سال 2015 انجام شد، محققان به دو گروه از افراد پول دادند تا به مدت یک ماه به باشگاه بروند. گروه اول باید میان درزمانی از پیش تعیین‌شده به باشگاه می‌رفتند، درحالی‌که گروه دوم در انتخاب زمان آزاد بودند. بعد از اتمام سی روز محققان فهمیدند عادت ورزش کردن در اعضای گروه دوم بهتر نهادینه‌شده است.



برنامه‌ریزی کنید، اما در مواجه با گرفتاری‌های زندگی انعطاف‌پذیر باشید. بسیار مهم است که بیاموزیم به‌جای تسلیم شدن، همیشه یک برنامه جایگزین داشته باشیم.

بیش‌ازاندازه تحت‌فشار هستم. این ممکن نشانه این حقیقت باشد که دلایل شما برای تغییر اشتباه هستند. با خود روراست باشید و ببینید خودتان این تغییر را می‌خواهید یا دارید از گفته‌های دیگران پیروی می‌کنید.

از مسیر منحرف شدم. اولین باری که به عادت‌های گذشته خود برگشتید را نادیده بگیرید و تظاهر کنید اصلاً اتفاق نیفتاده است. به دامِ افکار منفی نیفتید. روز بعد از خواب بیدار شوید و به الگویی که سعی دارید به آن عادت کنید ادامه دهید.

اگر باز هم الگوی تعیین‌شده را شکستید، سعی کنید به‌جای سرزنش خود به رفتارتان دقت کرده و بفهمید کجای کار می‌لنگد. در کتاب "قدرت عادت" از مردی یادشده که ده‌ها بار سعی کرد سیگار را ترک کند؛ تا اینکه متوجه شد دلیل سیگار کشیدنش این است که به او آرامش می‌دهد. سپس سعی کرد آرام‌بخش دیگری را پیدا کرده و جایگزین سیگار کند.

به یک انجمن یا گروه بپیوندید

مجبور نیستید در این راه تنها باشید، مخصوصاً اگر اهداف شما در سال جدید آغاز می‌شوند که در این زمان افراد زیادی برای تغییر زندگی خود تلاش می‌کنند.



هدفتان را به دیگران بگویید

لزوماً نیازی نیست به یک گروه خاص بپیوندید، تنها کافی است یک یا دو نفر را در جریان قرار دهید. تصمیم و هدفتان را برای آن‌ها توضیح دهید و بخواهید پیشرفت شمارا پیگیری کنند. بدین ترتیب به‌نوعی تعهد عمومی تبدیل می‌شود و احساس می‌کنید انجمنی کوچک از شما حمایت می‌کنند و می‌خواهند موفقیت شما را ببینند.

تحمل شکست را داشته باشید

مثلاً پول. مثلاً صد هزار تومان به برادرتان می‌دهید و تا زمانی که به هدف نرسید، امکان پس گرفتن پول را نداشته باشید.

افرادی با اهداف مشابه را پیدا کنید
‌
می‌توانید گروه‌های پشتیبانی یا انجمن‌های آنلاین با اهداف مشابه پیدا کنید. گروه‌های حضوری نیز بسیار مؤثرند. اول به این دلیل که یک انجمن است، ثانیاً اینکه همه به یک چیز مشترک اعتقاد دارند.

تأثیرات بد را به حداقل برسانید

درحالی‌که بعضی دوستان و افراد خانواده می‌خواهند به شما کمک کنند، دیگران ممکن است مانع پیشرفتتان شوند. مخصوصاً اگر هدف شما برای ترک یک عادت بد بدان معنا باشد که دیگر با آن‌ها همراهی نخواهید کرد.

در این شرایط پیشنهاد می‌شود برای آن‌ها یادداشتی نوشته و بدون خجالت از تصمیمی که گرفته‌اید بگویید. این یادداشت را به چشم بیانیه‌ای به افراد حاضر در زندگی‌تان ببینید. مثلاً اگر قصد دارید سیگار را ترک کنید و همکارانتان که معمولاً با آن‌ها سیگار می‌کشیدید شمارا مسخره می‌کنند، این متن را امتحان کنید: "واقعاً از زمانی که با هم سپری کردیم لذت بردم. اما اکنون باید جمع را ترک کنم، زیرا ترک سیگار برای سلامت من بسیار مهم است. "

اگر هدفتان را گم کردید

این به معنای شکست نیست. شما آزمایش عملیِ خودتان هستید. به همین دلیل برای تلاش دوم، سوم و یا بیستم خود این توصیه‌ها را دنبال کنید.



اول و مهم‌تر از همه: اگر در راه رسیدن به هدف جدید شکست خوردید، خود را ملامت نکنید و بدانید که تنها نیستید. ما در انجام کار‌هایی که برای ما مفید هستند تلاش زیادی می‌کنیم، زیرا تسلیمِ لذت خوشی‌های زودگذر می‌شویم. "

از شروع مجدد نترسید
‌
می‌خواهید از نو آغاز کنید؟ به یاد داشته باشید که لازم نیست حتماً سال نو باشد تا اهداف جدید تعیین کنید. هر زمان که برای شروع دوباره آماده بودید، تلاشتان را مجدداً آغاز کنید. تضمینی نیست که حتماً موفق شوید، اما نیازی هم نیست که مدت زیادی برای شروع دوباره صبر کنید.

منبع: NYT

اهمیت دادن بیش از حد به نظرات دیگران را کنار بگذاریم

اهمیت دادن بیش از حد به نظرات دیگران را کنار بگذاریم

835671

22 فروردین 1398 - 10:45

4753 بازدید

مجله قرمز: فرض کنید در یک پروژه گروهی در مدرسه هستید، به نظرتان می‌رسد بقیه افراد گروه خیلی باهوش هستند و راحت نظراتشان را بیان می‌کنند در نتیجه شما عقب می‌روید تا فضا را برای فعالیت آن‌ها باز کنید، اما همینطور که زمان می‌گذرد متوجه می‌شوید مشکلاتی در فعالیت آن‌ها وجود دارد و به احتیاج به تغییرات است. اما از سویی دیگر می‌ترسید که چطور این مسئله را با اعضای گروه مطرح نمایید، چون خیلی به نظر دیگران اهمیت می‌دهید. ممکن است نگران این باشید که شما را مسخره کنند یا حرفتان را تحویل نگیرند و غیره. در نهایت هم حرفتان را می‌خورید و ساکت می‌مانید. نتیجه‌ای هم که به دست می‌آورید این است که شما هم در شکست پروژه‌ای که در آن هیچ نقشی نداشتید سهیم خواهید بود. به نظرتان مشکل از کجا ناشی می‌شود؟

تمرین اهمیت دادن و اهمیت ندادن

اهمیت دادن بیش از حد به نظرتان دیگران، از بی اعتمادی به خود، و غلبه‌ی ترس بر شجاعت ناشی می‌شود. وقتی شما یک ایده‌ی خیلی عالی دارید یا در مورد چیزی، یک نظری دارید، ولی خودتان را عقب می‌کشید برای این است که به قضاوت دیگران در مورد خودتان و اینکه آن‌ها راجع به شما چطور فکر می‌کنند بیش از حد اهمیت می‌دهید در حدی که ترس تمام وجودتان را می‌گیرد.



ترس از نظرات دیگران باعث می‌شود بدترین حالت موجود را در ذهنمان تصور کنیم و این تصورات اشتباه را تبدیل به واقعیتِ ذهنی نماییم، در حالیکه واقعیت موجود، آنقدر‌ها هم که در ذهنمان تصور می‌کنیم وحشتناک نیست. آنچه که وحشتناک است فقط در ذهن ما وجود دارد، چون ذهن ما توانایی تخیل بالایی دارد و یکی از پیامد‌های منفی آن، تحریف واقعیت است.

تحریف واقعیت در ذهن ما باعث ایجاد احساساتی از قبیل: ترس، عدم اعتمادبه نفس و اضطراب و تردید می‌شود. اگر اهمیت دادن بیش از حد به نظرات دیگران در ما نهادینه شود ذهن ما پر از اغراق و بزرگنمایی می‌شود. کافی‌ست واقعیت ذهنی را کنار گذاشته و واقعیت موجود را در نظر بگیریم و این کار هم نیازمند این است که با مشکل روبرو شویم و بعد ببینیم چه اتفاقی رخ می‌دهد.

یک مثال در مورد اهمیت دادن بیش از حد به نظرات دیگران:

فرض کنید مشغول سخنرانی در یک سالن هستید که ناگهان یکی از حضار می‌خندد. این خنده می‌تواند هزاران دلیل داشته باشد و شما نمی‌توانید مطمئن باشید کدام دلیل، واقعیت موجود است، اما ذهن شما به طور اتوماتیک یک دلیل ذهنی برای آن خنده می‌تراشد و نزدیک‌ترین دلیلی که ذهن شما پیدا می‌کند این است که این آدم دارد من را مسخره می‌کند. به محض اینکه مغلوب این تصور ذهنی شدید سایر دلایل احتمالی از بین می‌رود. مثلا اینکه شاید بغل دستی‌اش به او یک جوک خنده دار گفته، یا شاید یاد یه چیز خنده دار افتاده، شاید هم یه پیام خنده دار دریافت کرده. اما ذهن شما همه‌ی این احتمالات را پس می‌زند و فقط فکر می‌کند که خنده‌ی او برای مسخره کردن شما بوده و بس.

4 استراتژی برای اهمیت ندادن بیش از حد به نظرات دیگران

اگر سعی کنید فقط به یک احتمال نچسبید و به این فکر کنید که در آنِ واحد، هزران احتمال دیگر می‌توانند وجود داشته باشند و ذهن خودتان را تربیت کنید که بتواند چندین احتمال مختلف و متضاد را تصور کند، به راحتی می‌توانید از شر ترس و نگرانی در اهمیت دادن بیش از حد به نظرات دیگران، رها شوید.

به محض اینکه از مرحله ترس و اضطراب و نگرانی عبور کنید، خواهید دید که تصورات ذهنی منفی که تا پیش از این چندین بار در طول روز به سراغتان می‌آمد، محو می‌شوند. برای محو تصورات ذهنی منفی که کنترل زندگی شما را در درست گرفته‌اند بایستی ابتدا بپذیرید که چنین مشکلی دارید یعنی آنرا دقیقا تشخیص دهید و سپس بر آن‌ها غلبه کنید. با انجام چهار استراتژی زیر می‌توانید از این سد عبور کنید.

1. بدترین اتفاقی که ممکن است رخ دهد را در نظر بگیرید

دفعه‌ی بعدی که می‌خواهید نظرتان را بیان کنید، اما می‌ترسید مورد قضاوت نادرست قرار بگیرید و سکوت می‌کنید، از خودتان بپرسید اگر نظرم را مطرح کنم فوق فوقش بدترین اتفاقی که ممکن است رخ دهد چیست؟ به طور خیلی منطقی هر اتفاق بدی که ممکن است رخ دهد را در ذهنتان مورد تجزیه تحلیل قرار دهید. مثلا اگر در یک سخنرانی کسی به شما خندید فوقش این است که شما را مسخره می‌کند خب بعدش چه؟ نهایتش این است که شما چاره‌ای ندارید جز اینکه سخنرانی را تمام کنید و تمرکزتان را روی کار خودتان قرار دهید و به قضاوت دیگران اهمیت ندهید.



اگر قصد دارید با شخص جدیدی ارتباط برقرار کنید فوقش این این است که او به شما بی محلی می‌کند خب بعدش چه؟ بپذیرید که این هم یکی از صد‌ها احتمال موجود است، اما شما هنوز نمی‌دانید کدام یک از احتمالات به واقعیت تبدیل می‌شوند پس بهتراست بروید و امتحان کنید و ببینید واقعیت چه چیزی خواهد بود. به همین راحتی می‌توانید از دست نگرانی و استرسی که قبل از یک اتفاق رخ داده رها شوید.

2. دیگری را جای خودتان بگذارید

فرض کنید در یک اتاق هستید و فکر می‌کنید همه‌ی آدم‌های این اتاق دارند به شما زل می‌زنند، چون روی لباستان غذا ریخته‌اید. احتمالا وحشت از نگاه دیگران، شما را به شدت خجالت زده می‌کند. سعی کنید موقعیت خودتان را عوض کنید یعنی خودتان را به جای دیگری بگذارید. اگر ببینید یک نفر روی لباسش غذا بریزد آیا شما نسبت به او حس بدی پیدا می‌کنید؟ فکر می‌کنید او یک آدم دست و پا چلفتی است؟ یا اینکه نه، با خودتان فکر می‌کنید این اتفاقی ست که ممکن است برای همه رخ دهد. 99 در صد مردم فکر دوم را می‌کنند. پس چرا باید نگران اتفاقی باشید که خیلی طبیعی است و ممکن است برای هر کسی رخ دهد؟

3. به خودتان نگیرید

تصور کنید شما یک هنرمندِ تازه کار هستید، اما می‌ترسید کار‌های هنری خود را به دیگران نشان دهید چو بیش از حد به نظر ات دیگران اهمیت می‌دهید و نگران هستید که مورد تمسخر قرار بگیرید. اما یک روز تصمیم می‌گیرید یکی از نقاشی‌هایتان را به صورت آنلاین در معرض نمایش قرار دهید و سپس نظرات مثبت یا منفی دیگران را دریافت می‌کنید. شاید یکی از نظرات این باشد که استعداد شما صفر است و دارید وقتتان را هدر می‌دهید. حقیقت این است که بسیاری از افراد به دلایل مختلف، مایل هستند دیگران را آزار دهند که یکی از علت‌هایش این است که با این کار احساس خوشحالی و امنیت پیدا می‌کنند.

این مسئله به خصوص در فضای مجازی خیلی رایج‌تر است، چون آن شخص پشت نقاب قایم می‌شود و بدون ترس از رودررویی واقعی، نظرش را بیان می‌کند و می‌رود؛ بنابراین اگر شخصی چه در فضای مجازی چه به صورت رو در رو، سعی در تخریب شما دارد این را در نظر بگیرید که شخصیت این فرد، از درون قبلا آنقدر تخریب شده که حالا به یک مشکل حاد تبدیل شده است و با آزار دیگران احساس امنیت پیدا می‌کند. ولی خب این مشکل شما نیست بلکه مشکل خودش است که نیاز به درمان دارد. پس این مهم است که بدانید وقتی خودتان را در معرض قضاوت دیگران قرار دهید قطعا آدم‌های این چنینی نیز پیدا خواهند شد.

البته منظور افرادی نیستند که نقد‌های سازنده و یا پیشنهاد‌هایی برای بهبود کار شما دارند چرا که هر گونه نقد سازنده‌ای بسیار با ارزش است تا به رشد شما کمک نماید. مثلا اگر شخصی شما را راهنمایی کند که دقیقا در کدام قسمت دارای مشکل هستید و به شما بگوید که چطور می‌توانید آنرا حل کنید، آدمی است که ارزش این را دارد به حرفهایش گوش دهید. اما اگر فردی پیدا شد که نگوید کدام قسمت از کارتان مشکل دارد و فقط به طور کلی بگوید بد است، به نظر می‌رسد خود آن شخص مشکل دارد؛ بنابراین بایستی یاد بگیرید به نظرات چه کسی گوش دهید و به نظرات چه کسی اهمیت ندهید.

4. اتکا به خود

یکی از دلایلی که نظرات دیگران برای ما خیلی اهمیت دارد این است که فکر می‌کنیم خوشحال بودن ما بستگی دارد که دیگران از ما خوششان بیاید. مثلا اگر موفقیتی در درس یا شغل خود پیدا نکنیم دیگران ما ترک می‌کنند و این برای ما عذاب آور خواهد بود و همین ترس از تنها ماندن، باعث می‌شود که قضاوت دیگران برایمان مهم باشد. مشکلی که در اینجا بوجود می‌آید این است که به جای اینکه روی خودمان سرمایه‌گذاری کنیم فقط به دنبال کسب خوشنودی دیگران خواهیم بود.



سعی کنید اعتماد به نفس و خودباوری‌تان را، بر اساس نظرات دیگران قرار ندهید، فرقی نمی‌کند این افراد چه کسانی باشند؛ چه دوستان و آشنایان نزدیک شما باشند و چه افراد غریبه، راه حلش ساده است: زمانی را برای خودتان کنار بگذارید و شخصیت خودتان را به صورت عمیق مورد ارزیابی قرار دهید. شما بایستی شخصیت خودتان را به طور منحصر به فرد و جدا از هر چیزی یا هر شخص دیگری ارزیابی کنید. سعی کنید بفهمید که واقعا چه رویا‌هایی دارید، واقعا چه چیزی را دوست دارید. خودتان را کشف کنید. این کشفی است که هر کسی فقط خودش می‌تواند انجام دهد؛ بنابراین به جای اینکه وارد یک رابطه شوید تا بتوانید خودتان را بشناسید، اول خودتان را بشناسید و بعد ببینید با چه شخصی دارید وقتتان را می‌گذرانید. آیا وقتتان را هدر می‌دهید یا نه؟

ارتباط با عشق قدیمی چه شرایطی دارد؟

ارتباط با عشق قدیمی چه شرایطی دارد؟

849892

22 فروردین 1398 - 10:42

5591 بازدید

برترین ها - ترجمه از پردیس بختیاری: پس از بهم زدن رابطه عاطفی، همیشه این سوال ایجاد می‌شود که آیا باید با عشق قدیمی تان در ارتباط باشید یا خیر؟ این که بخواهید پس از مدتی با طرف مقابل تان حرف بزنید، تصمیم سختی است، اما نگران نباشید، زیرا ما در اینجا نکاتی را برایتان آورده ایم که با خواندن آن‌ها می‌توانید بهترین تصمیم را بگیرید.

اول از همه بدانید که شما موظف نیستید پیغام یا جواب زنگ‌های طرف مقابل تان را پس از بهم زدن، بدهید. شما باید به خودتان زمان دهید، با خودتان کنار بیایید تا بتوانید تصمیم درست را بگیرید. اگر عجولانه در این مورد تصمیم بگیرید، راه برگشتی نخواهید داشت و رفته رفته شرایط سخت‌تر را برای خود فراهم می‌کنید.



آیا اخیرا رابطه خود را تمام کرده اید؟

اگر شما و طرف مقابل تان به تازگی رابطه تان را به پایان رسانده اید، بهتر است کمی به خودتان زمان دهید. شما باید باور کنید که رابطه تان به اتمام رسیده، شما باید طعم دوری از او را بکشید، اگر این کار را نکنید، ممکن است که احساسات تان به اشتباه شما را به مسیری که نباید، ببرند؛ بنابراین برای مدتی از هم دور باشید، سپس با منطق تان تصمیم بگیرید که آیا ارتباط دوباره شما کار درستی ست یا خیر.

آیا هنوز حرف‌های آخرتان را نزده اید؟

اگر رابطه شما مدتی ست به پایان رسیده، اما هنوز حرف‌های آخرتان را بهم نزده اید و مدام به این فکر می‌کنید که آیا باید با او تماس بگیرید یا خیر، بهتر است که این کار را انجام دهید شما باید رابطه را به گونه‌ای تمام کنید که چیزی در دلتان نمانده باشد و تکلیف تان به طور کامل مشخص شود. البته زمانی که او را برای آخری بار ملاقات می‌کنید، باید حواس تان به حرف‌هایی که به زبان می‌آورید باشد. نباید به گونه‌ای صحبت کنید که طرف مقابل تان گیج یا دچار سوتفاهم شود. با احترام و آرامش با هم گفتگو کنید، اگر چه سخت است، اما غیر ممکن نیست.


آیا یکی از شما به فکر نجات رابطه است؟

اگر یک طرف رابطه به فکر نجات رابطه است، اما طرف دیگر هیچ علاقه‌ای به این کار ندارد، حرف زدن هیچ فایده‌ای نخواهد داشت. البته شما می‌توانید برای قانع کردن طرف مقابل تان به اتمام رابطه با او حرف بزنید، اما این که مکالمه‌ای طولانی داشته باشید و تمام موضوعات و مشکلات قبلی را وسط بکشید، نه تنها نتیجه‌ای نخواهید گرفت بلکه شرایط را نیز برای خودتان سخت‌تر خواهید کرد.

آیا می‌خواهید با او به گونه‌ای دیگر در ارتباط باشید؟

برخی از زوج‌ها به دلیل این که مدت زمان زیادی با یکدیگر بودند، توان جدا شدن از هم را ندارند. این افراد، حتی زمانی که از هم جدا می‌شوند، پس از مدتی به هم باز می‌گردند. اگر پس از جدایی از شریک زندگی تان، پس از مدتی احساس کردید که بار دیگر باید با او تماس بگیرید، بهتر است که این کار را نکنید، زیرا این کار شما تنها از روی دلتنگی و تنهایی ست.

البته این مورد به مقدار زیادی بستگی به طرف مقابل تان نیز دارد. اگر شما فردی هستید که می‌توانید پس از جدایی به شکل یک رابطه معمولی و دوستانه با طرف مقابل تان در ارتباط باشید، اما او نمی‌تواند شما را به چشم یک دوست معمولی ببیند، بهتر است که به او زنگ نزنید؛ اما اگر عشق قدیمی تان مانند شما فکر می‌کند، می‌توانید با او تماس بگیرید و به ارتباط تان به شکل معمولی ادامه دهید.



آیا به حریم شخصی شما احترام می‌گذارد؟

پس از تمام شدن رابطه، دیگر لزومی ندارد که شما یا عشق قبلی زندگی تان از زندگی خصوصی یکدیگر باخبر شوید. اگر فکر می‌کنید که با حرف زدن دوباره، ممکن است که او وارد حریم شخصی شما شود و در مورد ارتباط تان با افراد دیگر شما را بازخواست یا قضاوت کند، بهتر است که این فرصت را به او ندهید. این که شما بعد او با چه کسی در ارتباط هستید، دیگر به او ربطی ندارد، بنابراین اگر فکر می‌کنید که با فهمیدن این موضوع به شما بی احترامی خواهد کرد و عصبانی خواهد شد، بهتر است که هیچ تماسی با او برقرار نکنید.

آیا از روی دلسوزی با او تماس می‌گیرید؟

ممکن است شما پس از بهم زدن رابطه، نسبت به طرف مقابل تان احساس گناه یا دلسوزی کنید و از این رو به او زنگ بزنید، اما آیا این کار درستی ست؟ آیا فکر می‌کنید که زنگ زدن شما حال او را بهتر خواهد کرد؟ خیر! اگر به هر دلیلی، از علاقه به خانواده او گرفته تا آرام کردن شرایط و غیره، تنها برای طرف مقابل تان می‌خواهید با او تماس بگیرید، بهتر است که این کار را نکنید. تنها در صورتی که تماس شما نفعی برای خودتان دارد باید این کار را انجام دهید در غیر این صورت شرایط بدتر خواهد شد.

آیا به او اعتماد دارید؟

شاید شما پس از اتمام رابطه همچنان بخواهید که با عشق قبلی تان در ارتباط باشید، اما قبل از این تصمیم باید از خودتان بپرسید که آیا به او حتی به عنوان یک دوست معمولی اعتماد دارید؟ ارتباط با افراد دروغگو، باعث می‌شود که شما به خودتان هم شک کنید و به تدریج اعتماد به نفس تان را از دست بدهید؛ بنابراین اگر اعتمادتان را به او از دست دادید، بهتر است که به هر نوع رابطه با او مهر اتمام بزنید.



دلیل جدایی شما چه بود؟

پس از بهم زدن، قبل از این که بار دیگر ارتباط تان را با عشق قبلی تان آغاز کنید، به دلیل بهم زدن رابطه تان فکر کنید. آیا شما به دلیل دوری از هم جدا شده اید؟ آیا دلیل آن خیانت بوده؟ اگر علت جدایی، رابطه ناسالم شما با یکدیگر، یعنی رابطه‌ای که تنش، عصبانیت، آزار جنسی و ... بوده، بهتر است که آن را ادامه ندهید، اما اگر به دلیل مشکلات خارجی مجبور به جدایی شدید، می‌توانید ارتباط تان را با هم حفظ کنید.

آیا همکار هستید؟

اگر شما با عشق قبلی زندگی تان همکار باشید، شرایط برایتان سخت‌تر می‌شود، زیرا مجبورید که هر روز او را ملاقات کنید. اما در این شرایط چه رفتاری باید از خود نشان دهید. به طور معمول، شما باید رابطه عاطفی تان با آن فرد را فراموش کنید و تنها به چشم یک همکار به او نگاه کنید، اگر چه این کار سخت است، اما نشدنی نیست. اما اگر نمی‌توانید این شرایط را تحمل کنید و به گونه‌ای رفتار کنید که انگار هیچ اتفاقی بین شما نیفتاده است، بهتر است از مدیرتان بخواهید شما را به بخش دیگری منتقل کند یا این که در نهایت مجبور می‌شوید از آن شرکت استعفا دهید.

منبع: lovepanky

با نسل بومرنگی چه کنیم؟

با نسل بومرنگی چه کنیم؟

849362

23 فروردین 1398 - 12:21

5145 بازدید

برترین ها - ترجمه از هدی بانکی: این روز‌ها یک فرد بزرگسال شدن همیشه هم معادل مستقل زندگی کردن نیست. جوانان زیادی بعد از دوران دانشگاه و تجربه‌ی ناموفق زندگی مجردی دوباره به خانه‌ی پدری برمی‌گردند یا اینکه اصلا خانه را ترک نمی‌کنند. این گروه از افراد جوان که به آن‌ها نسل بومرنگی می‌گویند، تعدادشان رو به افزایش است.

بیشتر پدر و مادر‌ها برای این مرحله جدید از زندگی‌شان آمادگی ندارند و سوال‌های زیادی برای‌شان مطرح می‌شود که چگونه باید با این موقعیت برخورد کنند. بخصوص اینکه خیلی از والدین، بازنشسته شده‌اند و از نظر مالی مشکلاتی دارند.



علت چیست؟

طبق تحقیقی که در همین زمینه انجام شد، علت برگشتن فرزندان بعد از چند سال به خانه این است که دیگر مانند گذشته تا پیش از 35 سالگی ازدواج نمی‌کنند. یافته‌ها حاکی از آن هستند که جوانان 18 تا 34 ساله بیشتر تمایل دارند در خانه‌ی پدری و با والدین خود زندگی کنند تا با همسر یا پارتنر در خانه‌ای مستقل.

تاخیر در ازدواج

فاکتور‌های گوناگونی وجود دارد که باعث می‌شود فرزندان به خانه‌ی پدری برگردند، اما به نظر می‌رسد تاخیر در ازدواج، بزرگ‌ترین عامل است. در شهر‌های بزرگ، جوان‌ها به سختی می‌توانند خانه‌ی مستقلی برای خود پیدا کنند و میانگین سن ازدواج پیوسته در حال بالا رفتن است و برخی از جوان‌ها هرگز ازدواج نمی‌کنند.

شرایط شغلی

شرایط سخت برای پیدا کردن کار مناسب، حقوق‌های پایین و حتی هزینه‌های سنگین تحصیل نیز از دیگر عواملی هستند که باعث برگشتن جوانان به خانه‌ی پدری می‌شوند. این روز‌ها جوان‌ها به سختی می‌توانند شغلی با درآمد خوب پیدا کنند، در نتیجه نمی‌توانند از پس هزینه‌های زندگی مستقل بربیایند.

وضعیت هیجانی

خیلی از بزرگسالانی که هنوز در خانه‌ی پدری خود زندگی می‌کنند احساس می‌کنند زندگی چندان خوبی ندارند. طبق یک بررسی که توسط موسسه تحقیقاتی Gallup انجام شد، جوان‌های 24 تا 34 ساله‌ای که با والدین خود زندگی می‌کنند نسبت به جوان‌هایی از همین سن که مستقل زندگی می‌کنند، به میزان قابل توجهی احتمال موفقیت‌شان کمتر است.

در همان تحقیق «موفقیت» بدین ترتیب معلوم و ارزیابی شد که افراد بر اساس صفر تا ده، چه نمره‌ای به اعتماد بنفس خود دادند. ضمنا از این افراد خواسته شد وضعیت زندگی فعلی خود را و اینکه پنج سال بعدی زندگی‌شان را چگونه می‌بینند امتیاز دهی کنند.



شادی و رضایت کلی

مطالعه‌ی دیگر از Gallup نشان می‌دهد جوان‌هایی که با پدر و مادر خود زندگی می‌کنند خیلی کمتر ممکن است کار تمام وقت داشته باشند و اغلب تحصیلات دانشگاهی ندارند. نداشتن کار تمام وقت و تحصیلات دانشگاهی دو عاملی هستند که اغلب با میزان شادی و رضایت در زندگی ارتباط دارند، بنابراین عجیب نیست که افرادی که با پدر و مادر خود زندگی می‌کنند احساس رضایت کمتری نسبت به زندگی خود داشته باشند.

محققان با در نظر گرفتن فاکتورهایی، چون ازدواج، وضعیت شغلی و تحصیلات دانشگاهی و مقایسه‌ی جوان‌هایی که با پدر و مادر خود زندگی می‌کنند با جوان‌هایی که مستقل زندگی می‌کنند، دریافتند آن‌هایی که هنوز با والدین خود زندگی می‌کنند با چالش‌های بیشتری روبرو هستند. طبق یافته‌ها زندگی کردن یک فرد بزرگسال با خانواده‌اش سبب می‌شود نگرش کلی او در مواجهه با زندگی تحت تاثیر قرار بگیرد. برخی از روانشناسان در مورد چنین نتیجه گیری تردید دارند، زیرا تصور می‌کنند معیار‌هایی که جوان‌ها برای موفقیت دارند و شرایطی که خانواده و اجتماع برایشان فراهم می‌کند اغلب با هم جور نیستند.

تاثیر بر زندگی والدین

وقتی فرزندان به خانه‌ی والدین خود برمی‌گردند معمولا موجب افت قابل توجهی در کیفیت زندگی پدر و مادر خود می‌شوند و این چیزی است که نتیجه‌ی مطالعات نشان داده است.
محققانی که اطلاعات مربوط به افراد بالای 50 سال و همسران‌شان را در 17 کشور اروپایی طی یک دوره‌ی هشت ساله مورد ارزیابی قرار دادند دریافتند وقتی فرزندان بزرگسال آن‌ها به خانه برگشتند، کیفیت زندگی این افراد کاهش یافته بود که ارتباطی با دلیل برگشتن فرزندان نداشت. البته در شرایطی که فرزندان دیگری هنوز در خانه بودند، برگشتن فرزند بزرگ‌تر به خانه تاثیر خاصی بر زندگی والدین نگذاشته بود.

وقتی بچه‌ها بزرگ می‌شوند و خانه را ترک می‌کنند، معمولا رابطه‌ی پدر و مادر بهتر می‌شود، زیرا آزادی و فرصت جدیدی پیدا می‌کنند و از این مرحله از زندگی خود لذت می‌برند. ممکن است سفر کنند، به سرگرمی‌های جدیدی بپردازند و فعالیت‌های متنوعی انجام دهند. اما زمانی که فرزند بزرگسال‌شان به خانه برمی‌گردد، این شرایط به هم می‌ریزد. خیلی از پدر و مادر‌ها از این تغییر ناراضی و عصبانی می‌شوند، با اینکه فرزندشان را بی‌نهایت دوست دارند و برگشتن او را به خانه با خوشرویی می‌پذیرند.

چه باید کرد؟

روانشناسان توصیه می‌کنند شرایطی که برای فرزند بزرگسال‌تان که پیش شما برگشته فراهم می‌کنید چندان راحت نباشد. شاید بی‌رحمانه به نظر برسد، اما لازم است. البته اگر علت برگشتن فرد بزرگسال پیش والدینش، بیماری یا ناتوانی است باید تا جایی که ممکن است از او حمایت کنید.

شما نیاز دارید با فرزند بزرگسال‌تان درمورد مسائل مالی، مسئولیت‌ها، قوانین خانه و ... توافقی انجام دهید تا دچار اختلاف نشوید. نپرداختن به این موارد باعث می‌شود شرایطی به وجود بیاید که فرزند شما هرگز تمایل به ترک خانه نداشته باشد.

باید به یاد داشته باشید که فرزند شما دیگر یک بچه نیست و لزومی ندارد مانند یک بچه از او مراقبت کنید. مهم است که همیشه از او انتظار داشته باشید مانند یک بزرگسال در خانه‌ی شما رفتار کند و شما نیز مانند یک بزرگسال با او رفتار کنید. پس هر انتظاری که دارید و هر قانونی که بر خانه‌تان حاکم است را روشن و واضح برایش توضیح دهید.



کمی از او اجاره بها بگیرید

علاوه بر اینکه برگشتن فرزندتان به خانه، هزینه‌ها را افزایش می‌دهد، گرفتن مبلغی به عنوان اجاره هم به شما در هزینه‌ها کمک می‌کند و هم فرزندتان احساس می‌کند در امور خانه شراکت دارد و احساس مسئولیت خواهد کرد.

در مورد امور و وظایف خانه با هم گفتگو کنید

برنامه‌ای برای نظافت، شستن لباس‌ها، بیرون گذاشتن زباله و ... تعیین کنید. مطمئن باشید این کار شما غیر منطقی نیست.

قوانین اصولی وضع کنید

خیلی مهم است که در مورد ضوابط با هم حرف بزنید. مثلا اگر نمی‌خواهید فرزند بزرگسال شما هیچ مهمانی شبانه‌ای در خانه‌ی شما نداشته باشد باید از همان اول این را اعلام کنید. همینطور اگر انتظار دارید سر ساعت مشخصی خانه باشد یا اگر قرار نیست شب به خانه برگردد حتما به شما اطلاع بدهد، کاملا قابل قبول است و باید واضح این قانون را اعلام نمایید. فرزند شما هر سنی که داشته باشد موظف است به ضوابط خانه‌ی شما احترام بگذارد.

اگر فرزندان بزرگسالی دارید که خانه را ترک کرده‌اند باید این احتمال را بدهید که ممکن است زمانی دوباره به خانه برگردند و پیش شما زندگی کنند، مخصوصا اینکه آمار ازدواج رو به کاهش است و وضعیت بازار و کار و اقتصاد چالش‌های زیادی دارد. خودتان را برای چنین موقعیتی آماده کنید. داشتن یک برنامه‌ی مشخص و قوانین منطقی و تشویق جوانان به کار و استقلال برای رسیدن به هدف‌های‌شان، همیشه بهترین نتایج را می‌دهد.

اگر به عنوان پدر و مادر به فرزند بزرگسال‌تان اجازه بدهید همیشه در خانه‌ی شما و تحت حمایت شما بماند، تنها کاری که می‌کنید این است که مانع رشد و پیشرفت و استقلال او می‌شوید. شاید اول سخت به نظر برسد، اما قوانینی که وضع می‌کنید و سخت گیری‌هایی که اعمال می‌نمایید کاملا درست است. پس در دام احساس گناه نیفتید و با فرزند بزرگسال‌تان درست مانند یک انسان بالغ و توانا و مستقل رفتار کنید.

منبع: verywellfamily

چگونه شنوند? بهتری باشیم؟

چگونه شنوند? بهتری باشیم؟

وب‌سایت فرادید: گوش دادن ممکن است گهگاه هنری مغفول به نظر آید، شاید به این خاطر که اینقدر ارتباطمان الکترونیکی شده است. این خیلی بد است، چرا که شنوند? خوبی بودن می‌تواند به شما در هم? جوانب زندگی، با خانواده و دوستان و همکاران سر کارتان، کمک کند. می‌خواهید که در شنوند? بهتر باشید؟

این‌ها نکاتی هستند که من در صد‌ها مصاحبه‌ای که در دوران 30 سال? کاریم به عنوان خبرنگار انجام داده‌ام، آموخته‌ام.

حضور ذهن کامل داشته باشید

باید‌ها

ذهن خود را پاک کنید

• گوشی خود را خاموش کنید (یا کنار بگذارید)
• سرتان را از مونیتور‌ها برگردانید
• در لحظه واکنش دهید

نباید‌ها

• چک کردن ایمیل
• پیشاپیش پاسخهایتان را آماده کردن
• چند کار را همزمان کردن
• به کار‌های آتی خود فکر کردن
• گوش دادن بی‌حواس



شما این حس را می‌شناسید. با کسی حرف می‌زنید، اما از زبان بدنش و نگاه پرتش می‌دانید که در واقع به شما گوش نمی‌دهد. متوجه می‌شوید که آن‌ها بیشتر از مکالمه، به مخاطب علاقه دارند، و از این رو تنها منتظرند تا حرف شما تمام شود، تا بتوانند حرف بزنند.

گوش دادن بی‌حواس ممکن است به خطرناکی حواس‌پرتی در رانندگی نباشد، اما مشکل بزرگی است. گوشی‌های موبایل ما پیوسته توجه ما را قاپ می‌زنند، و مغز‌های ما را از لحظه خارج می‌کنند (کی به من مسیج داده و چه می‌خواهد)، و این امر تغییری نامحسوس را در گفتگو رقم می‌زد. (شخص مقابل، آگاهانه یا ناخودآگاه، می‌داند که شما از مدار خارج شده‌اید.) همین موضوع در تماس‌های تلفنی نیز رخ می‌دهد. تقریباً همیشه می‌توانید بفهمید که طرفتان در زمانی که با ایشان حرف می‌زنید، مشغول چک کردن ایمیل‌هایش یا انجام کاری دیگر است (وقفه‌های کوچک در پاسخهایشان یک نشانه است).

ذهن خود را پاک کنید

بسیاری از 525 نفر رهبرانی که برای نیویورک تایمز به ایشان مصاحبه کرده‌ایم، داستان‌های به یاد ماندنی و نکات ظریفی را در مورد اهمیت گوش دادن نقل کرده‌اند؛ درسی که بسیاری از آن‌ها می‌گویند به سختی یاد گرفته‌اند.

به گوش دادن به شکل نوعی مراقبه فکر کنید. شما باید ذهنتان را از هر چیز دیگری پاک کنید، تا بتوانید کاملاً روی آنچه که شخص مقابل می‌گوید، تمرکز کنید. اطمینان حاصل کنید که تلفنتان خاموش یا از شما دور است. اگر پشت میزتان هستید، مونیتور خود را خاموش کنید، یا صندلیتان را بگردانید تا صفح? نمایش حواستان را پرت نکند. سعی کنید تا تماماً روی شخص دیگر تمرکز کنید، و افکارتان راجع به جلس? بعدی که دارید یا ضرب‌الاجل که در پیش است را کنار بگذارید.

مایکل متیو، که الان مدیرعامل BeAlive Media شده، گفته است: "وقتی که با کسی گفتگو می‌کنید، اگر همزمان کار‌های زیادی انجام دهید، جزییات گفتگو را درک نخواهید کرد. اگر تلفنتان زنگ خورد، بی‌خیال ایمیل شوید، بی‌خیال کاری که می‌کنید شوید، گوش دهید و با آن شخص گفتگو را انجام دهید و سپس به ادام? کارتان بپردازید. من سعی می‌کنم تا حضور ذهن داشته باشم تا بتوانم از غنا و کیفیت تعامل با مردم لذت ببرم. اکثر مردم همزمان چند کار را انجام دهند، بدون اینکه به هر یک از آنکار‌ها نقصانی وارد شود. "

رویکرد بداهه

اگر مراقبه با شما جور درنمی‌آید، از این شگرد استفاده کنید: تظاهر کنید که دارید بداهه می‌کنید، و تنها می‌توانید در لحظه به چیزی که فرد مقابل می‌گوید واکنش نشان دهید، نه اینکه چه قدم بعدی در گفتگو را تدارک ببینید. مارک فولر، مدیر Wet Design، که شرکتش فواره‌های بزرگ می‌سازد، یک آموزگار بداهه را در شرکتش را استخدام کرد تا به همه کمک کند تا شنوندگان بهتری باشند.

منطق آقای فولر این است: "بداهه، اگه به شکلی مناسب آموزش داده شود، در واقع پیرامون گوش دادن به شخص مقابل است، چرا که هیچ نمایشنامه‌ای وجود ندارد. قضیه به پاسخ دادن برمی‌گردد. اگر به آن فکر کنید، مثلاً وقتی که با زن یا شوهرتان بحثتان می‌شود، اغلب اوقات افراد فقط منتظرند تا حرف طرفشان تمام شود تا آن‌ها بتوانند آنچه را که منتظرند بگویند را بگویند. بنابراین، گفتگو بدل به مونولوگ‌های مسلسل‌وار می‌شود و گوش دادن کمی در میان است. این کار در بداهه جواب نمی‌دهد. اگر شما روی صحنه باشید، من نمی‌داند شما قرار است چه بگویید، در نتیجه نمی‌توانم چیزی را برنامه‌ریزی کنم. من باید واقعاً به شما گوش بدهم تا بتوانم یک پاسخ هوشمندانه بدهم. "

بهترین نوع گوش دادن این است که با اینکه ندانید که می‌خواهید چه بگویید یا چه سوالی بپرسید، راحت باشید. به خود اعتماد داشته باشید که در لحظه بنا به آنچه که طرف مقابل همین الان گفته، چیزی به فکرتان خواهد رسید. این کار علامتی قوی به شخص مقابل می‌فرستد که شما حقیقتاً به ایشان گوش می‌کنید.

---

بدون قضاوت یا دستورکار

باید‌ها

• همدل باشید
• بدانید که چرا صحبت می‌کنید
• آرام باشید

نباید‌ها

• قضاوت کردن
• رجز خواندن
• دستورکار آوردن



گوش دادنی که خوب انجام شود، جلوه‌ای از همدلی است. شما سعی می‌کنید تا جهان را از چشمان فردی دیگر ببینید و احساسات آن‌ها را متوجه شوید. این اتفاق نخواهد افتاد، اگر فرد مقابل در حالی که حرف می‌زند قضاوت کنید. چنین کاری باعث تضعیف گفتگو می‌شود، چرا که شما انواع و اقسام سرنخ‌های غیرکلامی نامحسوس را می‌فرستید که در رابطه با آنچه که آن‌ها می‌گویند، نظری دارید. اگر با هدف اصلی درک کردن دیدگاه ایشان وارد بحث شوید، و از قضاوت مبرا باشید، مردم سفر? دلشان را برایتان باز خواهند کرد، چرا که احساس خواهند کرد که می‌توانند در این مورد که به آنچه که می‌گویند احترام می‌گذارید، به شما اعتماد کنند.

انگیز? خود را مورد پرسش قرار دهید

بنابراین، اولین گام این است که بدون قضاوت گوش کنید؛ و وقتی که صحبت می‌کنید، با خودتان در این مورد که انگیز? شما برای گفتن آنچه که قصد گفتنش را دارید چیست، صادق باشید. یک سوال مفید در این زمینه هست که "من چرا حرف می‌زنم؟ ".

معنایش این نیست که نباید در گفتگو سهیم باشید. این یادآوری خوبی است برای اینکه به اینکه چرا حرف می‌زنید آگاه باشید. آیا به شخص مقابل برمی‌گردد - تا به او نشان دهید که حرفشان را متوجه می‌شوید چرا که شاید خودتان هم تجرب? مشابهی داشته‌اید؟ یا که مقدمه‌ای است برای اینکه قدری به خودتان مباهات کنید؟ این قانون به خصوص برای کسانی که در مناسب مدیریتی و رهبری هستند، قانون خوبی است، چرا که هر چه بگویید ممکن است که به سرعت در بحث سایه بیاندازد و دیگران را خاموش کند. اما در هر حال این قاعده برای همه صدق می‌کند.

جوئل پترسن، مدیل JetBlue Airways، می‌گوید: "شما نمی‌توانید دستورکار داشته باشید. وقتی که هنگام گوش دادن به کسی، دستورکار خودتان را داشته باشید، کاری که می‌کنید در واقع صورت‌بندی پاسختان است، نه پردازش چیزی که فرد مقابل می‌گوید. شما باید با خودتان کنار بیایید. اگر این نیاز را دارید که فخرفروشی کنید یا صدایتان شنیده شود یا امثالهم، آنوقت پروسه زیر فشار قرار می‌گیرد. اگر با خودتان راحت باشید، آنوقت است که می‌توانید وارد دنیای شخص دیگر شوید، به نظر من این باعث ایجاد اعتماد می‌شود. "

---

نشان دهید که گوش می‌دهید

باید‌ها

• با تایید سر طرف را تشویق کنید
• رو به جلو متمایل شوید

نباید‌ها

• دست به سینه بودن
• بی‌تفاوت به نظر رسیدن



در سال 1957، دو روانشناس آمریکایی به نام‌های کارل راجرز و ریچارد فارسون، اصطلاح "گوش دادن فعال" را در مقاله‌ای با همین نام ایجاد کردند. شاید بتوان بحث کرد که افزودن صفت "فعال" یک حشو است. هر چه باشد، اگر گوش دادن فعال، نوع خاصی از گوش دادن باشد، پس بنا بر تعریف، نوع دیگری از گوش دادن باید باشد که به آن "گوش دادن غیرفعال" بگویند. آنوقت آیا وقتی با کسی حرف می‌زنید، واقعاً می‌شود همچین گوش دادنی داشت؟

با این همه، این اصطلاح بیش از 70 سال است که پابرجاست و چکیده‌ای است از این ایده که شما می‌توانید و باید تلاش کنید که به دیگران نشان دهید که به حرفشان گوش می‌دهید، نه اینکه فقط ساکت بنشینید؛ و این امر با زبان بدن محقق می‌شود؛ چه با متمایل شدن به سمت گوینده، چه با سر تکان دادن و چه با ابرو کمان کردن در لحظ? مناسب. هر س? این علائم، کمک می‌کنند تا به فرد مقابل نشان داده شود که به آن‌ها گوش می‌کنید.

از زبان بدن استفاده کنید

نشان دادن اینکه گوش می‌دهید، در همه به صورت طبیعی ظاهر نمی‌شود. لیزا گرش، مدیر سابق Goop.com، داستانی جالب از این که چطور قدرت "سر تکان دادن" را آموخته نقل می‌کند. او در اوایل مسیر شغلی خود وکیل بوده و وقتی در روز‌های اول اکسیژن مدیا، که یک استارت‌آپ بود، مشغول شد، مجبور شد که به طور کامل رویکردش را به گوش کردن تغییر دهد.

او در مصاحب?مان گفت: "در سال‌های درازی که پیش از آن وکالت کرده‌ام، به عنوان شخصی خلاق شناخته نمی‌شدم. وقتی که در یک جلس? حقوقی یا تجاری هستید، دیگران را تشویق نمی‌کنید. شما تظاهر می‌کنید که بی‌تفاوت هستید. تقریباً مثل خرید یک خانه. شما دست به سینه می‌نشینید و تظاهر می‌کنید که هیجان‌زده نیستید؛ و این ممکن است بهترین فکر دنیا باشد، اما نمی‌خواهید که دستتان لو برود. "

او افزود: "اما جلس? خلاق بحثش فرق می‌کند. اگر کسی با اید? خلاقان? خود بیاید، در واقع روح خلاق خود را برهنه می‌کند؛ و اگر شما دست به سینه آنجا بنشینید و چیزی نگویید، آن‌ها آن را به شما نخواهند داد."

"شریک من در اکسیژن من را از همان اوایل به هم? جلسات می‌برد چرا که هیچ چیز راجع به کار نمی‌دانستم. یک زمانی به او گفتم: "تو هیچ وقت من را به جلسات خلاق نمی‌بری. چرا؟ " او گفت: "چون تو دست به سینه می‌نشینی و این برای جلسات خلاق خوب نیست. باید یاد بگیری که سر تکان دهی. من گفتم، "سر تکان دادن چیست؟ ""

"و سرتکان دادن وقتی است که متمایل به جلو می‌شوید و سر تکان می‌دهید و در حین زمانی که شخص ایده‌ای را مطرح می‌کند، به سرتکان دادن و تایید ادامه می‌دهید. با این روش، آن‌ها نسبت به طرح اید? خود هیجان بیشتری پیدا می‌کنند و بهترینی را که از پسش برمی‌آیند را ارایه می‌دهند. "

درسی که می‌گیریم: از زبان بدن استفاده کنید تا به گفتگو انرژی اضافه کنید. حتی اگر با دقت گوش می‌دهید، باید به مردم نشان دهید که دارید به ایشان گوش می‌دهید.

---

گوش دهید تا یاد بگیرید

باید‌ها

• سوالات پایان باز بپرسید
• علاقمند باشید
• از هر کسی چیزی یاد بگیرید

نباید‌ها

• داشتن دوباره و دوبار? یک گفتگو



شاید این گفته را شنیده باشید که "بهتر است علاقمند باشید تا مورد علاقه". این ایده به نظر کاملاً در تضاد با این عصر سلفی‌ها و پست‌های شبکه‌های اجتماعی راجع کار‌های جالبی که در زندگیهایمان می‌کنیم هستند (و فرضمان این است که دیگران می‌خواهند راجع بهشان بدانند)، است. اما چرا به گوش دادن به چشم بلیطی برای آموزش رایگان نگاه نمی‌کنید؟ تنها کاری که باید بکنید این است که فرض را بر این بگذارید که هر کس را که می‌بینید، یکی دو چیز در زندگانیش آموخته و شما می‌توانید با ترکیبی از علاقمندی حقیقی و چند سوال پایان باز، این نکته‌ها را استخراج کنید. برخی گزینه‌ها از این قرارند:

• چه چیز شما را در آن مورد غافلگیر کرد؟
• بزرگترین لحظ? یادت باشد چه بوده است؟
• چرا آن چیز تو را جذب کرد؟
• چه چیز را بیش از همه در آن مورد دوست داشتی؟

راه دیگر فکر کردن در این مورد این است: چه می‌شد اگر زندگی روزمر? شما یک پادکست بود و شغل شما این بود که با مردم مصاحبه کنید؟

از همه یاد بگیرید

ناریندر سینگ، که در بسیاری از شرکت‌های تکنولوژی کار کرده و از موسسان شکرت Appirio است، از همان اوایل ورود به کار، این ایده را که می‌تواند از هر کسی چیزی بیاموزد سرلوح? خود قرار داد، زمانی که در شرکتی که سریعاً رو به رشد بود کار می‌کرد و مجبور بود که در روز با تا 10 متقاضی کار مصاحبه کند.

او می‌گوید: "تقریباً مثل یک مکانیزم دفاعی، شروع کردم به تلاش برای اینکه از هر کسی چیزی یاد بگیرم، چرا که در غیر این صورت، انجام گفتگویی یکسان با همه دیوانه‌ام می‌کرد. سپس شروع به کار گرفتن این تکنیک در مقابل هر شخصی که ملاقات می‌کردم کردم و سعی می‌کنم که هر روز همینطور زندگی کنم. وقتی با کسی ملاقات می‌کنید، هر نکته و بینشی که می‌توانید را از ایشان بیرون بکشید. "

منحنی یادگیری بی‌پایان

اگر بلندپرواز هستید، این رویکرد آموختن از هر کسی که ملاقات می‌کنید، لازم است نه اختیاری. رید هافمن، میلیاردر و سرمایه‌گذار پرخطر و از موسسان لینکدین و سرمایه‌گذاران اولی? فیسبوک و ایربی‌اندبی، می‌گوید که مهمترین ویژگی‌ای که در کارآفرینان بلندپرواز به دنبالش می‌گردد داشتن "منحنی یادگیری بی‌نهایت" است.

اگر علاقه و انرژی داشته باشید، مردم پاسخ خواهند داد و آنچه را که می‌دانند و اینکه چطور آنرا آموخته‌اند، در میان می‌گذارند. این آموزشی سریع و رایگان است و علاوه بر آن رابطه ایجاد می‌کنید. این ممکن است گفتن بدیهیات به نظر برسد، اما عجیب است که افراد کمی آن را به کار می‌برند.

---

آهای رؤسا، گوش کنید!

باید‌ها

• به کارکنانتان احترام بگذارید
• نظرات را بپرسید
• بپرسید: "تو چه فکر می‌کنی؟ "

نباید‌ها

• فرض کردن اینکه جواب همه چیز را می‌دانید
• دیگران را از مدار برنامه‌ریزی خارج کردن



در طول سالیانی که در مدارس کسب‌وکار برای کلاس‌هایی از دانشجویانی مشاغل تمام وقت داشته‌اند - اغلب دوره‌های ام بی‌ای را می‌گذارندند- اغلب سوالی ساده را از ایشان می‌پرسیدم: "چه تعداد از شما احساس می‌کنید که رییس شما به شما گوش می‌دهد؛ نه همیشه بلکه در مجموع؟ " اکثر مواقع، کمتر از نیمی از دست‌ها بالا می‌رفت.

بگذارید به اصول اولیه باز گردیم. چه ویژگی‌هایی در یک رییس خوب وجود دارد؟ بله، فهرست بلندبالایی است، اما از نظر من دو ویژگی ضروری این است که باید قابل اعتماد باشند و به افرادی که برایشان کار می‌کنند احترام بگذارند؛ و نمایش روزمر? این مهم که به کسی نشان دهید که برایش احترام قائل هستید چیست؟ گوش دادن به آنها.

با این حال چرا مدیران معدودی در گوش دادن خوب هستند؟ شاید به این خاطر احساس می‌کنند، قرار است جواب‌ها را داشته باشند، نه سوال‌ها را. شاید احساس می‌کنند که تحت فشارند تا به سرعت حرکت کنند، و وقت ندارند که وقتی برنامه‌ای روشن در ذهن دارند، نظرات دیگران را هم جویا شوند. شاید بیشتر علاقمند به مدیریت رو به بالا هستند تا مدیریت رو به پایین.

درسی از یک رییس‌جمهور.

اما اگر می‌خواهید که مدیری بهتر باشید، چهار کلم? ساده وجود دارد که باید آن را به لغات خود اضافه کنید. این نظر جی دابلیو بیل ماریوت، مدیرعامل ماریوت اینترنشنال، است. او که حالا 86 سال دارد، داستانی از سال‌های جوانیش نقل می‌کند که چطور به این چهار کلمه رسیده است.

او در مصاحب?مان گفت: "در سال 1954، به تازگی مدرس? افسری را تمام کرده بودم برای کریسمس به مزرع?مان در ویرجینیا آمده بودم. بهترین دوست پدرم در آن زمان، ازرا تفت بنسون بود که وزیر کشاورزی بود؛ و او هم ایکه و مامی آیزنهاور را دعوت کرده بود. پس جمعمان از رییس جمهور، وزیر کشاورزی، پدرم و من تشکیل شده بود. آن‌ها میخواستند به شکار بروند، ولی هوا سرد بود و به شدت باد می‌آمد. پدرم گفت: "برویم غاز شکار کنیم یا دور آتیش بایستیم. " و آزنهاور رو به من کرد و گفت: "تو فکر می‌کنی چکار باید بکنیم؟ "

آقای ماریوت افزود: "این به من نشان داد که او چطور توانسته بوده با دوگل، چرچیل، روزولت و دیگران کنار بیاید؛ با در نظر گرفتنشان در تصمیم‌گیری و پرسیدین اینکه چه فکر می‌کنند؛ بنابراین هر چه در زندگی پیش رفتم، سعی کردم تا آن سبک مدیریتی را به کار بگیرم، با پرسیدن "تو چه فکر می‌کنی؟ " از مردم. همیشه اینطور نیست که مطابق نظر آن‌ها کارم را انجام دهم. اما حس کرده‌ام که اگر آن‌ها را در فرآیند تصمیم‌گیری بگنجانم، و از آن‌ها بپرسم که چه فکر می‌کنند، و به چیزی که گفتند گوش دهم و آن را مدنظر قرار دهم، آن‌ها با من همقدم خواهند شد، چرا که می‌دانند که مورد احترام بوده‌اند و حرفشان شنیده شده، حتی اگر من به مسیری متفاوت از توصی? آنان رفته باشم. "

آقای ماریوت می‌گوید که "تو چه فکر می‌کنی؟ " مهمترین جمل? چهار کلمه‌ای دنیا هستند. او می‌افزاید: "به مردم گوش دهید و یاد بگیرید. "

---

دو سوال نهایی



بهترین شنونده‌ای که می‍‌شناسید کیست؟ لحظه‌ای راجع به اینکه چه کرده‌اند تا این جایگاه را در میان هم? دوستان، خانواده و همکاران شما به خود اختصاص دهند، فکر کنید. به احتمال زیاد بسیاری از کار‌هایی که در بالا گفته شد انجام می‌دهند: وقتی با ایشان حرف می‌زنید به نظر حضور ذهن کامل دارند؛ آن‌ها قضاوت نمی‌کنند و دستورکار خود را به گفتگو نمی‌آورند؛ و واقعاً نسبت به اینکه در زندگی شما چه می‌گذرد کنجکاو هستند؛ و حالا سوال آخر: اگر کسی قرار بود که از هم? خانواده، دوستان و همکاران شما بپرسد که بهترین شنونده‌ای که می‌شناسند کیست، آیا می‌گویند که شما؟ برخی از این رویکرد‌ها را تمرین کنید و به این عنوان دست خواهید یافت. چرا که گوش دادن روز به روز به مهارتی کمیابتر بدل می‌شود و اگر قدری تلاش کنید به چشم خواهید آمد.

منبع: nytimes